Erdoğan!

1994.
Yerel seçimler öncesi İstanbul’a Refah Partisi aday belirleyecek. Milli Görüş’ün tartışılamaz lideri ve onun Genel Merkez’i (Politbürosu) İstanbul İl Teşkilatının görmek istediği aday olan Tayyip Erdoğan’ı istemiyor. İstanbul adayı Recep Tayyip Erdoğan.

DYP, ANAP, SHP, CHP, MHP…

Herkes çok güçlü.

Bir sonraki genel seçimde başbakan olmaya namzet olan adaylardan neredeyse daha popüler adaylar İstanbul için yarışıyor. Kimsenin şans vermediği, Sarı paltolu uzun boylu adam, Tayyip Erdoğan. İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Recep Tayyip Erdoğan.

2002.
Bazı şeyler partilerin, insanların, mahallelerin değil, ülkenin üzerinden geçer. 28 Şubat, deprem, 2001 krizi…

Bunların ardından 3 Kasım günü seçim yapılıyor. CHP, DSP, MHP, ANAP, DYP, Genç Parti, Saadet Partisi ve Kürtler. Ve’den bir sonrası ise yeni kurulmuş AK Parti. Yasaklı genel başkanı Tayyip Erdoğan. O akşam tek başına iktidar AK Parti. Balkonda Recep Tayyip Erdoğan.

2007
367, Cumhuriyet Mitingleri, E- Muhtıra, kapatma davası…

Tüm bu cenderenin sonunda %49,5. Balkonda Recep Tayyip Erdoğan.
Ardından Ergenekon, Balyoz…

7 Şubat 2012, Gezi, 17/25 Aralık, 7 Haziran, 15 Temmuz…
Sürecin başında tek başına bir adam. Sürecin sonunda Tek Adam.

Ondan sonra da 14/28 Mayıs falan var ama… az önce verdiğim tarihler ve oradaki mücadeleler yanında çok kurmaca kalıyor.

Peki ben ne anlatıyorum? Şimdi neden durduk yere Tayyip Erdoğan övüyorum? Tayyip Erdoğan’ın benim övgüme ihtiyacı mı var? Benim bunları söylerken elime bir şey mi geçecek? Hiçbiri değil.

Almanya Başbakanı Scholz’un karşısında, Filistin Davası konusunda kimse korkudan ağzını açamazken, belki de dünyada tek başına kalmışken, “Holokost’tan dolayı borcunuz var, benim öyle bir borcum yok” diyen bir adamı izlerken hala 1994’te ve sonrasında olan özgüveni gördüğüm için yazdım bu yazıyı.

Ve birçok politikasına muhalefet eden biri olarak kabul etmemiz gereken bir gerçekten bahsetmem gerekiyor. Recep Tayyip Erdoğan, Türkiye’nin hikayesinin en kült iki aktöründen biridir ve üçüncüsü yoktur.